لار،شهر محل زندگیم، تابلوی تمام‌نمای یک جهان سرشار از ناامیدی و پوچی است: بی‌آب، بی‌علف، بی‌رحم و ناامید کننده. در آن گرمای سوزان بر روی خاک زرد رنگ و بی حاصلش قدم می زدم . اینجا، طبیعت بی اعتنا و پست،سرشار از افسردگی و تهی بودن است.در این خلأ، استخوان‌های پوسیده جانوران مرده را می دیدم که چون نشانه‌های قطعیِ «نیستی»، از دل خاک سر بر آورده بودند. در ابتدا، این مواجههٔ بی‌پرده، اضطراب را در من برمی‌انگیخت.استخوان هایی که زیر آفتاب داغ لار سفید شده بودند،برایم پیامی بودند درمورد سرنوشت محتوم خودم:نیست شدن.

در هر مواجه وجودم سرشار از وحشت می شد و ضربان قلبم بالا می رفت.

حتی دوست نداشتم به استخوان‌ها نگاه کنم.در نهایت از ترس به ترس پناه بردم.

کم کم شروع کردم به جمع کردن استخوانهایی که می دیدم.

استخوان‌ها را به خانه می بردم و در حالیکه هم زمان هم می ترسیدم و هم کنجکاو و مشتاق بودم،به طریقی آیینی آنها را می شستم و پاک می کردم.

این پروسه تمیز کردن استخوانها،آخرین ترسهایم را شست.من دیگر از استخوان‌ها نمی ترسیدم بلکه دوستشان داشتم.حالا آن‌ها بخشی از مسیر زندگی من شده بودند.

استخوان ها را به آتلیه بردم و همه را با دقت روی میز چوبی قدیمی چیدم.دقایق طولانی تماشایشان می کردم و بعد قلم راپید و مقوایی سفید برداشتم و شروع کردم به طراحی بزرگترین جمجمه‌ای که از دل خاک یافته بودم.هر هاشور بر سطح مقوا،قلبم را آرام‌تر می کرد و وجودم را لبریز می کرد از آرامش.

از آن به بعد استخوان‌ها دیگر برایم نماد مرگ و نیستی نیستند،بلکه نماد خلقت هستند‌.نماد تولد یک اثر هنری جدید بر دل سفید کاغذ🙂