این نقاشی را در روزهایی کشیدم که همه ما تنهاتر از همیشه بودیم. اوج روزهای کرونا، زمانی که حق نداشتی از خانه بیرون بروی. دلم پر می‌زد برای شنیدن صدای رودخانه، برای خنکی جنگل، برای بوی گل‌های وحشی… اما نمی‌توانستم. پس به اتاقم رفتم، چشم‌هایم را بستم و خودم را به خیال سپردم. در خیالم پرواز کردم به جایی که دلم برایش تنگ شده بود، و...