همیشه به این مسأله فکر کردم که آیا انسان می تواند راه زندگی و یا هدف آفرینش خود را پیدا کند...آیا حال یک مجنون که راهش را گم کرده را می توان با هنر نشان داد؟ تا به این شعر رسیدم که تو بگو ماه کجاست..تو مرا خانه ببر..دل من نابینا ست....و به همین دلیل با درهم کشیدن خطوط تیره شب و روشنی و درخشش نور ماه را به تصویر کشیدم...و کلمه ماه از همه کلمه ها در تابلوی من مشخص است که روشن کننده راه است.